Кітайская іерагліфічныя пісьменнасць існуе ўжо больш за тры з паловай тысяч гадоў. Яшчэ ў канцы 21 стагоддзя ў басейне ракі Хуанхэ, каля горада Аньян правінцыі Хэнань, у вялікай колькасці былі знойдзеныя чарапашы панцыр і косці жывёл з выразанымі на іх старажытнакітайскімі пісьмёнамі, так званыя буцы.

Чарапашы панцыр і косці жывёл выкарыстоўваліся ў старажытным Кітаі для варажбы. Іх награвалі на моцным агні і па трэшчынам рабілі прадказанні. Сярод надпісаў ёсць і такія, у якіх гаворыцца аб нябесных з'явах, аб вызначэнні спрыяльнага і неспрыяльнага часу для земляробчых работ, вайны, палявання і г.д.

Кітайскія навукоўцы ўстанавілі, што на месцы, дзе ўпершыню былі знойдзеныя варажбітныя косці са старажытнакітайскімі пісьмёнамі, у 13-14 ст да н.э. знаходзілася сталіца старажытнакітайскай дзяржавы Інь. Тамму варажбітныя косці са старажытнымі пісьмёнамі называюць «іньскімі косткамі». Запісы, што дайшлі да нас, гавораць аб тым, што кітайская пісьменнасць ўжо тады была дастаткова развітой і ўяўляла сабой сістэму знакаў.

Каб удакладніць значэнне іерогліфаў, сталі стварацца складаныя іерогліфы, распадаліся звычайна на 2 часткі: на знак, які падказвае вымаўленне, і «ключ», які ўстанаўлівае той круг значэнняў, з якім звязана слова.