Доўгія стагоддзі спажыванне марожанага ў Кітаі заставалася прывілеем надзвычай заможных людзей – прасцей кажучы, імператараў. Марожанае ў тыя часы было надзвычай дарагое – віной таму былі складанасці з дастаўкай і захоўваннем такога няўстойлівага інгрэдыента, як лёд. Аднак просты народ, якому няма чаго губляць, акрамя сваіх ланцугоў, таксама хацеў калі і не пабыць імператарам, то хаця б час ад часу есці тое ж самае, што есць імператар. Урэшце, пачалі масава нарыхтоўваць гіганцкія глыбы лёду. Для гэтага восенню загадзя выбіраўся вадаём з чыстай вадой, які перад замаразкамі чысцілі ад багавіння, глею, раслін. Як толькі вада ў вадаёме замярзала, з'яўляліся спецыяльныя людзі, якія выпілоўвалі кавалкі лёду і перацягвалі іх у грамадскія склепы. Паступова так выпілоўвалі практычна ўвесь вадаём – бывала, нават з рыбай.

Дзежка з імператарскім лёдам