Баанінскі воцат, лучжоўскае віно, нэйцзянскі цукар, юнчуаньскія і пісяньскія прадукты з соі, маавэньскі жоўта-дравеснік, цзычжунская сушаная гародніна – усё гэта, а таксама мноства іншых мясцовых вострых прыпраў, напояў, прадуктаў харчавання і складаюць аснову сычуаньскай кухні.

Пачынаючы яшчэ з Ціньскай і Ханьскай дынастый, то бок з трэцяга стагоддзя да н.э., Сычуань квітнеў. Дзякуючы свайму аддаленаму месцазнаходжанню, правінцыя заставалася ў баку ад войнаў і бунтаў Цэнтральнай раўніны. Развітая эканоміка гэтага «раю на зямлі» дазваляла яго жыхарам і харчавацца адпаведна. Падчас праведзеных цяпер археалагічных раскопак, там знойдзена старадаўняя цэгла з адлюстраваннем кухонных памяшканняў. Мяркуючы па гэтых малюнках, ужо ў эпоху Усходняя Хань кулінарнае мастацтва ў раёне цяперашняга адміністрацыйнага цэнтра правінцыі, горада Чэнду было даволі вытанчаным. А пры дынастыі Тан і Сун гэты горад ўжо лічыўся другой «кулінарнай сталіцай» Кітая пасля Янчжоу. Гэта значыць, ужо ў тыя даўнія часы сычуанская кухня дасягнула высокага ўзроўню, які падтрымлівала ўсе наступныя эпохі.

Падобна да любой іншай школы кітайскай кулінарыі, сычуаньская кухня мае багата рэцэптаў, прычым кожная страва адрозніваецца непаўторнасцю смаку. Галоўная ж яе асаблівасць – вастрыня.