А потым жоўтае сонца апусцілася ў воды Хуанхэ. На небе з'явіліся зоркі, якія нагадваюць пра бясконцую плынь часу. Гэта паяднала ў гэты момант усе падзеі мінулага дня ў прысмак рыбы з ракі, велічныя горныя пейзажы і цяпло ад сустрэчы з гэтымі гасціннымі людзьмі, сапраўднымі працаўнікамі, жыхарамі такой разнастайнай і велізарнай Паднябеснай.

Наступная раніца абяцала яшчэ адно знаёмства. На гэты раз - з людзьмі, для якіх рыс - гэта захапленне, сродак для існавання і самая любімая культура.

Вольга Гальпяровіч, МРК